Że gdzieś się wojna właśnie toczy o wyrazy 

i oręż pióra szczęka, że aż głowa boli, 

doszły mnie słuchy z tej i z tamtej frazy. 

Ja, inter arma, jak słup soli stoję. 

I jak na słupie - wisi mi taraban, werbel, 

gdy lecą gęsto “uprzejmości” oraz wici, 

peel z peelką na obrazach niczym woje - 

jak Mały Rycerz contra ranny Kmicic. 

Poranna kawa mi smakuje jak zazwyczaj. 

Papieros też roztacza dymek po pokoju. 

Może się znajdzie taki, co napisze 

nową Trylogię - wreszcie, Wieszcze moi! 

Poeci, bardzi, zoile, twórcy i krytycy! 

Już się nie łamcie, że na świecie wredne plagi! 

O piórka i stalówki się handryczcie, 

nie wywieszając w tekstach białej flagi! 

Nie angażujcie się w społeczne wątki, dramy. 

Nie traćcie czasu na szukanie ważkich kwestii. 

Bo w życiu najważniejszy wymóg arte, 

zatem pro arte bądźcie jako bestie. 

Honoru brońcie klapniętego Widzi Misia. 

Spójrzcie jak noska ktoś uciera mu bezczelnie, 

a oko dynda, słownie, na niteczce, 

sypią trociny - rwie się beznadziejnie! 

Wy walczcie sobie słownie, mownie, wyraziście. 

A ja w tym czasie się pokrzepię łyżką cukru 

Zamieszam w szklane, zburzę ciszę dzwoniąc w szkło. 

Toast za miłość! Więc całujcie w drugie dno!